Laatste dag Nepal!

Het voelt echt ontzettend raar om weer terug te vliegen naar Nederland. Nog 6 uurtjes en ik zit weer in het vliegtuig en nog 22 uur voordat ik mijn liefdes in mijn armen kan sluiten. Ik ben ontzettend opgewonden en ik vraag me af hoe het zal zijn om terug te keren naar Heemskerk nu ik geen eigen appartement meer heb. Ik zal Nepal missen, maar ben blij om terug te komen en weer lekker aan het werk te gaan bij THT!

De afgelopen week was geweldig! Toen ik terugkwam bij het weeshuis waren ze zo ontzettend blij dat hun grote zus Tihar met ze kwam vieren. Ik voelde me intens gelukkig toen ik hun blije gezichtjes weer zag. Het voelde als thuiskomen.

De trip met de dekens verliep smooth. Hermanta en ik hebben de dekens in Kathmandu gehaald en bovenop het dak van de bus vervoerd. Voordat we vertrokken besloot Clemence om met me mee te gaan naar het weeshuis im Panauti en daar te blijven voor 2 weken. Ik ben super enthousiast dat ze de week na mijn vertrek ook nog een vrijwilligster zullen hebben om hun lief en leed mee te delen en ook Clemence werd maandag hartelijk ontvangen door de kinderen.

De dekens die samen met ons veilig in Panauti waren aangekomen werden door Hermanta meegenomen naar het dorp en ik moet zeggen dat hij een hoop credit verdient heeft door me zo goed te helpen! Omdat het een lange reis was naar Panauti besloten we om de dekens dinsdag uit te delen aan de bewoners van Ralley aan wie beloofd waren dat ze er 1 zouden krijgen. Je kunt je dan ook voorstellen dat ik de dag erna stond te springen om naar ze toe te gaan en ze deze te verstrekken!

Vanaf het buspark in Panauti was het ongeveer anderhalf uur lopen langs een prachtige rivier die ons naar het dorp leidde en samen met Clemence en Hermanta ben ik rustig de berg opgegaan waar de dorpelingen ons al stonden op te wachten. Het was werkelijk verschrikkelijk om de ravage daar aan te zien en ik kan me haast niet voorstellen hoe het moet zijn om 's nachts, met een temperatuur van 8 °c, tussen de golfplaten te moeten slapen, naast de berg stenen wat ooit je huis was.

Ik ben zo blij dat ik de kans gekregen heb om iets voor deze mensen te betekenen en om de verwachtingsvolle, vriendelijke en uitendelijk dankbare gezichten van deze kinderen en ouders te mogen zien is een ontzettend mooie ervaring, al voelde ik me enigszins opgelaten door alle bekijks. Door dit kleine gebaar heb ik in ieder geval 15 kinderen een warmere nacht bezorgd en deze herinnering pakt niemand me ooit nog af.

Na het uitdelen van de dekens hebben Clemence en ik afscheid genomen van Hermanta en zijn we wedergekeerd naar het weeshuis en toen de kinderen thuiskwamen van school was Tihar eindelijk aangebroken. Op de eerste dag hebben Clemence en ik snoeppakketjes en bloemenkransen aangeschaft om 's avonds uit te delen aan de kinderen. Daarnaast heb ik voor alle kinderen een brief gemaakt waarin ik heb opgesomd waarom ze stuk voor stuk geweldige kinderen zijn en deze vastgebonden aan een briefje van 20 rupees. Na het eten kwamen alle kinderen namelijk naar onze kamer om een soort sintmaarten-achtig tafereel uit te voeren, door liedjes te zingen en de cadeaus in ontvangst te nemen. Het was tof om mee te maken hoe dit festival gevierd wordt en ik had het nergens anders willen meemaken dan in het weeshuis!

Op dag 2 was het de beurt van de broers om iets uit te delen en zodoende gingen we met zijn allen voor de deur van Himal staan om liedjes te zingen en kreeg iedereen wederom snoepgoed en geld. Na het eten en zingen zijn we de straat op gegaan om alle verlichtte huizen en groepen met zingendr kinderen waar te nemen. De sfeer was super en je kon de lichtjes niet alleen buiten, maar ook in de ogen van de kinderen zien!Dag 3 was de dag van de broers en zussen en na het ontbijt kregen de broertjes een 6-kleuren tika van de zussen en visa versa. Na de tika was er uiteraard een grootse lunch met allerlei Nepalse lekkernijen en werd er urenlang gedanst op typische Tihar songs.

De dag erna was helaas alweer mijn vertrek en het afscheid viel me gelukkig minder zwaar dan de vorige keer, aangezien ik de hele ceremonie heb vermeden door te zeggen dat ik mijn bus moest halen! Helemaal bepakt en beneden aangekomen verraste de buurman ons door te zeggen dat hij ons met de auto naar Kathmandu zou brengen en hiermee heb ik een rooftop-ride met een overvolle bus kunnen vermijden. Gelukkig maar, want door het aanhoudende gas- en benzineprobleem reden er amper bussen. Het begint hier echt een probleem te worden en ik leef mee met alle mensen die het almaar zwaarder krijgen doordat ze niet op hun werk kunnen komen en hierdoor veel geld mislopen.

Na 1 dag in Rajesh zijn huis te hebben verbleven ben ik inmiddels alweer een aantal uren aan het chillen in Thamel en heb ik nog 1 keer een ontzettend lekkere maaltijd gehad in restaurant Places. Mijn reis hier komt nu echt tot een einde. Het was top!

Moving rocks!

Mijn laatste week in Nepal is inmiddels alweer aangebroken en ook al kijk ik ontzettend uit naar het weerzien van alle vrienden, familie en vriendlief, ik moet zeggen dat het me zwaar valt om zometeen afscheid te nemen van dit bijzondere land.

De afgelopen week was er een vol nieuwe avonturen en ervaringen. Ik ben namelijk afgereisd naar een klein plaatsje genaamd Mathe (staat niet op de kaart), waar de Westerse invloeden ver te zoeken zijn. Om er te komen moesten we eerst de bus pakken vanaf Kathmandu naar Bonepa en vanaf daar een andere bus richting Mathe. De weg naar Mathe was buitengewoon en een ervaring op zich. Je bevind je tijdens zo'n tocht namelijk bovenop het dak van een bus die je over veel te smalle wegen rondom de bergen omhoog probeert te manouvreren. Een stuk rivier tussendoor wordt met het zelfde gemak overreden en een sterke maag is tijdens zo'n rit zeker een pre, aangezien het vergelijkbaar is met een anderhalf uur durende kameelrit. Daarentegen is het uitzicht zo grandioos dat het elke kuil, steen of blik op een afgrond zeker waard is. Het is het stukje ongerepte natuur dat me doet verlangen naar meer dagen hier en foto's kunnen amper weergeven wat er bovenop die bus allemaal aan je voorbij schiet.

Eenmaal aangekomen bij het eindstation in een plaatsje dat wederom niet op de kaart te vinden is, staat je nog een flinke hike van zo'n anderhalf uur omhoog te wachten. Het is een van de redenen waarom ik voor dit project gekozen heb, omdat ik zo hulp en trekken gelijk kon combineren. Het is een jungle van geluiden waarin ik me begeef en het enige jammere is dat je constant naar je voeten moet kijken om niet uit te glijden en zodoende veel uitzicht mist. Elke keer dat ik even stilstond om uit te hijgen, keek ik met een warm gevoel om me heen en genoot ik van de steeds dieper wordende dalen en variatie aan beplanting. Het geeft je kracht om door te lopen. Verder omhoog, nog niet wetend wat me te wachten stond in Mathe.

In mathe verbleef ik bij Lok (onze tourguide) en zijn verwelkomende familie. Het leven daar is primitief, maar knus en het huis is gemaakt van koeienstront, zand, keien en water. In de woonkamer liggen een aantal matten waarop je kunt zitten en inmiddels begin ik steeds bedrevener te worden in de kleermakerszit aangezien je vrijwel nergens in Nepal stoelen vindt. Er wordt gekookt op een eveneens van koeienstront gemaakte ophoging met houtvuur eronder en gedurende de hele dag wordt er gekookt en zit je dus in de rook. In de hoek van de woonkamer staat een geit te grazen van een baal stro die boven zijn kop is gehangen en de hond ligt altijd breeduit in de doorloop. Zo halverwege de geimproviseerde trap zit een gat in de muur waar moeders kip verblijft met haar 10 kuikens. Zo rond 5 uur worden deze kippies uit het gat gehaald om te eten en rond 8 uur 's avonds worden ze behendig weer in het gat gezet en toegestopt met een dekentje. Het bed dat ik deelde met Nadine was verrassend comfortabel en buiten de rook om, heb ik hier absoluut een goede nachtrust gehad! Onze gastmoeder sliep samen met Lok en zijn zus op een matje in de woonkamer en het feit dat ze hun bedden hebben afgestaan aan ons is typerend voor de gastvrijheid van Nepalese mensen. De douche - beter bekend als jungleshower - is een klein stukje lopen en bestaat uit een poeltje met daarboven een door de bergen schoongemaakt straaltje water, buiten in de natuur. Het was even wennen om met je toilettasje bergafwaarts te gaan naar een plek waar je ontbloot elk moment een local tegen kan komen, maar het water is heerlijk fris en het geeft ergens toch ook wel een kick om zo primitief te leven!

Nadat we de eerste dag volgegoten zijn met thee en heerlijk mochten uitrusten na de lange reis, vertrokken we op dag 2 gelijk na het onbijt richting de ingestorte school om te arbeiten. Om hier te komen had je eveneens een prachtige hike van een halfuurtje tussen de bergen en over de rivier heen. De school - die nu alleen nog bestaat uit onder zand bedolven stenen - bood voorheen plaats aan zo'n 80 kinderen. Gelukkig waren er tijdens het instorten geen kinderen meer in de school, al vond ik dat tijdens het opgraven van de grote keien, het een pijnlijk gezicht is om al de gesneuvelde schoolboeken tegen te komen. Het brengt je dichterbij een realistische voorstelling van zo'n heftige natuurramp en werken op deze plek gaf me een voldaan gevoel. Het werk zelf bestond eigenlijk alleen maar uit het opgraven en verplaatsen van stenen om de grond vrij te maken, zodat de nieuwe school gebouwd kan worden. Het was vrij arbeidsintensief werk, maar aan het einde van de dag heb je in ieder geval het gevoel dat je letterlijk en figuurlijk je steentje bijgedragen hebt! 3 dagen ben ik afgedaald naar deze plek voor het werk, om vervolgens na en lange dag werken de heuvel weer op te klimmen en te genieten van een welverdiende dal-bhat. Het liefst was ik nog een aantal dagen langer gebleven, maar gezien de flinke hike die ik liever niet alleen wou afleggen, heb ik besloten om vrijdag met de andere vrijwilligers terug te gaan naar Kathmandu. Ik heb immers nog een andere missie!

Vandaag is de dag waarop ik dekens ga aanschaffen om die uit te delen aan door de aardbeving getroffen gezinnen in Kavre. Eerst dacht ik erover na om dit te doen bij de gezinnen die terecht komen in de gevangenis van Kathmandu, aangezien het een verhaal is dat me erg geraakt heeft toen ik het hoorde. Het komt vaak voor dat vader wegvalt, moeder steelt om de kids te voeden, vervolgens wordt opgepakt en met kinderen en al in de gevangenis beland en dat de omstandigheden daar niet best zijn hoeg ik volgens mij niemand te vertellen. Zeker nu het een stuk kouder begint te worden in Nepal is het essentieel dat deze gezinnen zich warm weten te houden, vandaar dat ik hier graag mijn geld en energie in wilde stoppen. Ik heb allereerst Unicef benaderd, aangezien zij hier reeds bezig zijn met een project, maar ik kreeg helaas tot op heden geen antwoord dus besloot ik om ook te informeren bij mensen hier. Na overleg met een aantal locals ben ik erachter gekomen dat het erg moeilijk is om de gavangenis binnen te komen en als Ik de dekens af zou geven bij de gate dan zouden ze hoogstwaarschijnlijk niet bij de betreffende gezinnen belanden. De jongen (Hermanta) waarmee ik gesproken heb vertelde me over een plaatsje in Kavre dat zwaar getroffen is door de aardbeving, waar gezinnen wonen die deze dekens ook zeer goed kunnen gebruiken. Uiteindelijk heb ik dus besloten om me voor deze mensen in te zetten en Hermanta was zo vriendelijk om een lijst op te stellen van kinderen die binnen deze categorie vallen. Het wordt nog een hele klus om alle dekens op het dak van de bus naar Panauti te vervoeren, maar als ik hiermee 15 gezinnen even kan redden dan heb ik dat er uiteraard voor over! Na deze onderneming ga ik terug naar mijn broertjes en zusjes in het weeshuis om Tihar (het lichtjesfestival) met hun te vieren. Bij dit festival staan de broers en zussen centraal en er is me verteld dat alle straten en huizen versierd worden met een overload aan lichtjes. Ik ben erg benieuwd naar hun verraste koppies als ik straks terugkeer en ben blij dat ik mijn laatste dagen zo door kan brengen.

Foto's volgen snel! Heel veel liefs en tot over een week! Xx

Dashain festival

Het is inmiddels al weer enige tijd geleden dat ik voor het laatst geschreven heb en ik moet toegeven dat de weken ineens voorbij vliegen! Ik ben aanbeland in mijn 5e week in Nepal en de 4e week in het weeshuis. Afgelopen weekend ben ik even teruggegaan naar het toeristische gedeelte van Kathmandu, Thamel genaamd. Hier heb ik voor het eerst sinds tijden weer kunnen genieten van een overheerlijke kop koffie en een bordje yoghurt met muesli en vers fruit. Je kunt je haast niet voorstellen hoe erg ik daarnaar had uitgekeken, aangezien er verder in Nepal vrijwel nergens goede koffie of goede yoghurt te vinden is! Ik heb dan ook met volle teugen genoten van mijn vrije weekend en mezelf goed verwend.

Voor de kinderen heb ik het eea aan materialen gehaald waarmee ze zich de aankomende weken kunnen vermaken. Het grote festival Dashain is namelijk aangebroken en de kinderen zijn nu 10 tot 15 dagen vrij van school. In eerste instantie was het de bedoeling dat alle kinderen hun overgebleven familieleden zouden opzoeken, omdat Himal het belangrijk vind dat de kinderen in ieder geval 1x per jaar een festival bij familie doorbrengen. Helaas is er door het aanhoudende gas en bezine tekort geen mogelijkheid om de kinderen te vervoeren. Het begint inmiddels best een probleem te worden in Nepal en veel mensen zijn ontevreden, zeker omdat ze nu naar familie willen tijdens Dashain. Voor ons betekent het tot op heden alleen dat we nu moeten koken op vuur en afgelopen weekend op het dak van de bus moesten afreizen naar Kathmandu, gezien de grote overbezetting van de bussen. Het was een avontuur op zich, maar ik heb heerlijk genoten van de wind door mijn haren en tijdens de trip van een uur heb ik leuke leuke mensen ontmoet en een prachtig uitzicht gehad! Ik hoop vooral voor de locals dat het probleem snel opgelost wordt, zodat ze hun dagelijkse bezigheden zonder zorgen kunnen voortzetten, maar niemand weet wanneer er weer aangekeverd kan wordwn vanuit India. Ik ben blij dat weop dit moment iig samen Dashain aan het vieren zijn en ik heb absoluut niks te klagen!

Dashain is een vleesfestival waarbij er puja voor de goden wordt gedaan en veel dieren geslacht worden voor offering en uiteraard om zelf te eten. Het allerbelangrijkste is dat je deze dagen met je familie deelt en dat de god van kracht vereerd wordt en de oudste van het gezin de anderen kracht toewenst door het geven van tika (een tika is de rode stip die op je voorhoofd wordt gedrukt met de duim). Gisteren was de grote ceremonie en ik moet zeggen dat het een buitengewoon indrukwekkend evenement is. Iedereen doft zich op in hun mooiste outfit en er wordt een soort altaar gemaakt voor de goden waar bloemen, wierrook, vruchten rijst en soms een kleine hoeveelheid vlees wordt neergezet voor de goden. Daarnaast krijgt iedereen een klein geschenk terwijl de oudste je kracht toewenst en tika geeft. In ons geval bestond dat geschenk uit een bloem, een stuk appel en 20 rupees en na de ceremonie wordt er uitgebreid gegeten. Ik voelde me vereerd om aan dit alles deel te mogen nemen en ik krijg ook sterk het gevoel dat ik echt ben opgenomen binnen dit gezin. De enige keerzijde van dit festival was voor mij het punt waarop een varken al krijsend door 5 man door dr rijstveldrn werd gesleurd. Het dier was zich duidelijk bewust van zijn naderende dood en zijn geluid liet me bijna in tranen. Ook vele geiten en kippen worden hier (na op het dak van de bus te zijn vervoerd) gewoon langs de weg geslacht. Het is niet om aan te zien! Ik heb dan ook besloten om slechts 1 of 2 keer in de week vlees te gaan eten, aangezien ik de afgelopen weken niet anders gedaan heb.

De weken hiervoor bestonden verder voornamelijk uit het bedenken van Engelse conversatielessen en creatieve lessen voor de kinderen. Het schonk me groot plezier om bij te mogen dragen aan de ontwikkeling van deze kinderen en Bram en ik hebben zoveel mogelijk onderwerpen geprobeerd aan te snijden en de kinderen vooral de gelegenheid gegeven om vragen aan ons te stellen. In de middag viel er echter een groot gat voor Bram en mij, doordat we geen lessen meer op school geven, maar de kinderen dan wel hun lessen volgen. Het gaf ons tijd om de lessen goed voor te bereiden, maar het gaf me ook het gevoel dat ik mezelf een stuk nuttiger had kunnen maken. Zodoende heb ik er vaak over nagedacht om eventueel nog een ander project te doen zoals het restaureren van een school in een ander dorp, maar toen ik hoorde dat er eigenlijk teveel vrijwilligers op dat project zaten en de blije koppies van die kinderen zag, heb ik toch besloten hier te blijven. Afgelopen weekend in Thamel heb ik dit nog eens met mijn lieve vriendin Carolina besproken, me name mijn gevoel over hoe ik me eventueel nuttiger had kunnen maken en dat het me dwars zat. Haar lieve geruststellende woorden gaven me aan dat het soms niet direct zichtbaat is wat je doet voor de buitenwereld, maar op het moment dat je belangenloos liefde geeft aan kinderen zonder ouders, dit meer waard is dan ik denk. Hopelijk heeft ze gelijk.

Deze week was in ieder geval bevredigend, omdat ik nu de hele dag met de kinderen heb en echt alle aandacht aan ze kan geven. Voorheen hadden ze zoveel huiswerk dat er haast geen tijd overbleef om echt dingen te ondernemen, maar nu kijken we dvd's spelen we spelletjes en bespreken we onze toekomstdromen en gebruiken. Ik zie er tegenop om volgende week vrijdag afscheid te nemen van de kinderen, maar het lijkt me goed om meer van Nepal te verkennen aangezien de daaropvolgende weken mijn laatste 2 zijn. De buurvrouw heeft me aanbevolen om Pokhara te bezoeken en ik denk erover na om dit te combineten met een trekking door de Himalaya. Een grote uitdaging die ik eigenlijk ontzettend graag aan wil gaan. Ik ben van plan volgende week met Rajesh te bespreken wat de mogelijkheden en kosten zijn en aan de hand daarvan te beslissen waar ik de laatste 2 weken door ga brengen. Ik laat het jullie weten als ik eruit ben! Xx

Het weeshuis deel ll

Het is zondag en vandaag ben ik officieel een week in het weeshuis. Zoals ik in het verhaal hiervoor al vertelde, had ik nog een beetje gemengde gevoelens over het lesgeven en na lang wikken en wegen heb ik besloten om daarmee te stoppen. Ik merkte dat ik gewoon niet ervaren genoeg was om een klas van 25 kinderen stil te krijgen en ze zagen me meer als een soort animatieteam dan een leerkracht. In de ochtend ging ik met tegenzin naar de school toe en toen ik zag dat de kinderen het huiswerk niet maakten en niet opletten, besefte ik dat dit voor geen van beide goed uitwerkte. Ik kreeg namelijk niet echt het gevoel dat ze iets van me leerde en ik wil daar niet alleen staan, omdat de leraren denken dat wij alles kunnen.

Nu ik besloten heb om niet meer les te geven op de school en al mijn aandacht te besteden aan de kinderen hier, is er echt een last van mijn schouders afgevallen. De kinderen hier in het weeshuis gedragen zich voorbeeldig en nu heb ik meer tijd om goede lessen voor hun te bedenken. In de praktijk blijkt het gat van 6 vrije uren in de middag toch best groot te zijn en het is gemakkelijk om in de oude routine te vervallen en gebruik te maken van de wifi. Puzzels maken in mijn puzzelboek, yatzee spelen met Bram en Moniek en kijken naar de mooie bergen om me heen, zijn samen met het bezoeken van de lokale supermarkt (op zoek naar iets met vezels en suiker) op dit moment mijn voornaamste tijdverdrijf. Als dat allemaal gedaan is, scroll ik een langs alle facebook berichten, lees ik in mijn boek en doe ik wat oefeningen op de yogamat. Gisteren heb ik ongeveer 4 uur over mijn was van 2 weken gedaan, wat opzich een hele dagvullendr opgave was, maar toch heb ik het gevoel dat ik niet alles eruit haal. Ik heb het gevoel dat ik meer mijn capaciteiten moet benutten en de wereld een beetje beter moet maken I.p.v. lekker te chillen. Ik vraag me af hoe ik mezelf hier nuttiger kan maken en of het uberhaupt wel realistisch is om te denken dat ik hier iets kan veranderen.

De mensen lijken over het algemeen vrij content met het leven dar ze leiden en in zekere zin verschilt het niet heel veel van thuis. Oké, het leven is hier een stuk minder luxe en een srofzuiger, wasmachine, of vaatwasser is hier ver te bekennen. Daarentegen vraag ik me af of het nou werkelijk zoveel beter is om jezelf te voorzien van dure apparaten, zodat je meer tijd over houdt om.. wàt eigenlijk te doen? Maakt al die luxe mensen niet lui en juist moedeloos? Als ik denk aan al die huismoeders die gedurende de hele dag een beetje aan het facebooken zijn, in de action zoeken naar meer troep die ze niet nodig hebben, roddelen over en met elkaar op het schoolplein en klagen over hoe zwaar ze het hebben, dan vraag ik me af wat nou echt beter is. Kinderen hier doen samen (zonder te zeuren) alles wat een gemiddelde huismoeder ook doet en ze lijken me echt een stuk gelukkiger. Maargoed, ik dwaal af.. en wat weet ik er ook eigenlijk van.

Ik was gebleven bij de hulp die ik hier eventueel nog zou kunnen bieden en dit is iets waar ik echt over tob. Ik heb er inmiddels al een tijdje over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat het leven hier helemaal nog niet zo slecht is. De kinderen vermaken zich prima samen en genieten van de kleine dingen die het leven ze biedt. Ze zijn dankbaar en beleefd.Ik had bijvoorbeeld een aantal schriften, potloden en zelgemaakte memory meegebracht en ik was van plan om dit gewoon in de knutselkast te zetten en tegen Himal te zeggen dat ze dit mee naar school konden nemen oid. Op de dag dat ik het vanuit mijn kamer had meegebracht om de memory te spelen, hadden de kleine boefjes de spellen echter al gespot in mijn openstaande rugzak en vroegen ze me 'sister, what is that?' Toen ik zei dat het voor hun was, maar dat ze eerlijk moesten delen, werd iedereen er enthousiast bijgehaald en ik kon aan hun koppies zien dat ze er echt blij mee waren! Ze bedankten me wel 5x en gingen er gelijk een mooi plekje voor uitzoeken. Het gaat hier allemaal om het gebaar en ik merk aan de kinderen dat ze vooral verlangen naar een beetje aandacht en gezelligheid en die geef ik ze uiteraard met alle liefde.

Wat ik verder nog kan doen hier, daar moet ik even over nadenken. Ik wou in eerste instantie al mijn kleren hier achterlaten, maar kleren hebben deze kinderen volgens mij genoeg. In Kathmandu zag ik langs de weg een kamp van mensen die door de aardbeving geen huis meer hebben, dus wellicht dat mijn kleren daar beter van pas komen. Verder zijn de kinderen hier over 2 weken vanaf nu voor 10 dagen vrij en gaan ze naar verre familieleden. Het huis zal dan leeg zijn en ik zit erover na te denken om dan ook richting Kathmandu te gaan. Een aantal andere vrijwilligers zijn momenteel aan het werk in een dorp en herbouwen daar de lokale school. Het lijkt me super tof om daar nog aan de slag te gaan en echt de handjes uit de mouwen te steken. Ik weet niet zeker of de werkzaamheden daar tijdens deze 10 feestdagen worden voortgezet, maar anders kan ik er altijd nog voor kiezen om 1 week te gaan trekken in de bergen met een gids. Ik denk dat ik hierover nog even met Rajesh ga zitten om te kijken naar de mogelijkheden. Ik ben benieuwd wat de aankomende 6 weken me zullen brengen en kan niet wachten om meer te vertellen. Dikke kus uit Nepal!

Het weeshuis

Afgelopen maandag ben ik samen met 2 andere Nederlanders in het weeshuis aangekomen en voorgesteld aan de kinderen. Het weeshuis gelegen in Panauti biedt onderdak aan 5 jongens en 5 meisjes tussen de 6 en 18 jaar oud. De kinderen hier in het weeshuis zijn gewend aan vrijwilligers en vertelden dat vrijwel alle mensen die bij ze zijn geweest uit Nederland kwamen. Waarschijnlijk omdat Travel active de enige organisatie is die het vrijwilligerswerk hier aanbiedt. Introduceren was hier dus niet nodig, aangezien ze alle ins en outs van Nederland weten, papagaaitje leef je nog kunnen zingen en er een boekenkast vol met Roald Dahl boeken aanwezig is.

Panauti is een vrij klein dorp buiten het rumoerige en vieze Kathmandu. Mensen lopen hier zonder mondkapje en het uizicht dat ik heb is geweldig! Het weeshuis ligt tussen de bergen en rijstvelden en de mensen zijn erg vriendelijk.

De kinderen zijn super dankbaar dat we hier zijn en zien ons als een soort geleerden uit het beste land ter wereld. Ze noemen me sister en vragen bij alles wat ze doen toestemming aan ons. Waarschijnlijk hoort dat bij de Nepalese cultuur en getuigd het hier van respect, maar voor mij voelt het allemaal een beetje ongemakkelijk en onwennig. De inwoners van het dorp zijn niet erg gewend aan de westerlingen en staren je aan of beginnen te giechelen als je langsloopt. Een aantal maal heb ik moeders vanuit de verte geobserveerd terwijl ze hun kinderen aantikten en waarschijnlijk iets zeiden als 'zeg gedag!', want op het moment dat ik voorbij loop krijg ik regelmatig overenthousiaste Hello's te horen.

Bij aankomst 's maandags werd het schema doorgenomen en aangegeven dat we eventueel als aanvulling lessen kunnen geven op school. Het schema gaat als volgt:

06:00 - 07:30 karateles

07:30 - 08:30 een creatieve les door ons

08:30 - 09:30 ontbijt

09:30 - 10:00 klaarmaken voor school

10:00 - 16:00 school

16:00 - 17:00 kleine snack

17:00 - 18:00 extra engelse les door ons

18:00 - 20:00 huiswerk maken

20:00 - 21:00 eten en daarna gelijk slapen

Een vrij strak schema dus en ongeveer het omgekeerde van mijn schema thuis. Als ze hier naar karateles gaan dan zou ik normaliter net naar bed gaan in Holland, dus je kunt je voorstellen dat het nog even inkomen is.

Op dinsdag dacht ik na het ontbijt even boodschappen te halen en vervolgens mijn was te doen. Op de terugweg uit het dorp kwam ik de beheerder van het weeshuis tegen samen met Bram en Monique en hij zei me mee te komen naar de school om kennis te maken. De school was vlakbij en toen we eenmaal aangekomen waren, werd er iets in het Nepalees gepraat, gevraagd hoeveel lessen we zouden willen nemen en naar welke les de voorkeur uit gaat. Ik gaf aan dat ik op zich best 3 uurtjes Engels wil geven, maar dat ik graag even mee zou kijken met de lerares en dat was prima, aldus de directeur. 5 minuten later kreeg ik een papiertje in mijn handen geduwd met ongeveer 6 lessen erop en werd ik meegenomen naar een klas om de kindjes te ontmoeten. De kinderen zongen een liedje, de lerares zei 'she does introduction' liep weg en daar stond ik dan voor een klas met 25 leerlingen. Nou ben ik niet vies van een beetje improvisatie, maar dit was wel heel plotseling en er werd verwacht dat ik wel even 40 min. Vol kon lullen zonder boek. Na die eerste les ben ik teruggegaan naar de lerares en heb ik haar uitdrukkelijk gevraagd om voor te doen hoe ze lesgeeft en dit deed ze dan ook, al liep ze na een kwartier opnieuw weg en liet ze het aan mij over. In eerste instantie vond ik het erg onbeschoft en maar een vreemde bedoeling, maar later vertelde een van de wat oudere jongens in het weeshuis hoe dat waarschijnlijk zo gegaan is. De leraren zijn hier volgens hem namelijk niet goed en denken dat wij westerlingen (waarschijnlijk door ons goede Engelse accent) 30x slimmer zijn en beter lesgeven dan zij. Ze zijn dus enigszins beschaamd om les te geven waar wij bij zijn en laten het liever over aan ons genialen.

Uiteindelijk heb ik 1 van de leerlingen maar gevraagd om zijn lesboek, zodat ik me enigszins kon voorbereiden. Ook ben ik naar de directeur gegaan en heb ik gezegd dat ik maar 3 uur wil lesgeven, zodat ik kan mediteren in de middag. Het rooster is aangepast en vandaag ging al een stuk soepeler, maar het is wel echt nog even inkomen! De manier van omgang is hier gewoon wat anders en ik hoop dat ik mijn draai hier ga vinden. Ik zal namelijk 5 tot 7 weken hier in het weeshuis verblijven.

Ik ben erg blij dat ik er in ieder geval niet alleen voor sta en Bram en Monique in hetzelfse schuitje zitten als ik. Dan kun je ten minste nog het een en ander met elkaar delen en bespreken. Een beetje gemengde gevoelens dus op het moment, maar het beste beentje staat voor en ik ga mijn uiterste best doen om het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken en de kinderen zo goed mogelijk les te geven. Voor nu een hele dikke kus uit Nepal en ik ga proberen snel weer te schrijven!

Introductieweek

Wauw, wat gaat het snel! Inmiddels zijn we alweer een week verder en er is zoveel gebeurd dat ik nu pas tijd maak om eea op te schrijven. Het was een geweldige welkomstweek en er zijn zoveel verschillende indrukken op me af gekomen dat ik haast niet weet waar ik moet beginnen.

Zondag kwam ik aan en werd ik opgehaald door Prema, een aardige dame die werkt bij The Green Lion en iemand die ik gedurende deze week een stuk beter heb leren kennen. Het was een hectische introductie met Kahmandu, aangezien ik overduidelijk een tourist ben en er ongeveer 5 mannen op me af kwamen en vroegen of ik een taxi nodig had en of ze mijn tas aan konden nemen. Er was me verteld dat iemand van het project me op zou pikken met een bord waar Green Lion op stond en wanneer iemand je tas op een kar zet, je getracht wordt hem geld te geven. Een van de mannen was zo vriendelijk om me te vragen naar wie ik op zoek was en wat ik niet wist is dat The Green Lion hier superbekend is. Meteen wist deze persoon te vertellen dat ik vanuit Travel Active reisde en dat hij wel wist waar ik heen moest, dus volgde ik hem maar. Mijn tas werd op een kar gezet, zonder dat ik iets kon zeggen, maar ik ging er vanuit dat ik mijn mannetje gevonden had. Uiteindelijk werd ik gedropt op een hoek van de straat, verteld daar te wachten en verwacht dat ik hem betaalde voor de tassen die op een kar stonden. Dit was dus niet mijn man en daar stond ik dan.. Gelukkig kwam Prema kort daarna aan en vond me op de plek waar ik was achtergelaten. Eenmaal aangekomen op de accomodatie ben ik direct gaan slapen en ontmoette ik de andere vrijwilligers later in de avond.

Maandagmorgen gingen de meeste vrijwilligers die hier al langere tijd waren weer terug naar hun project en begon mijn introductieweek met de andere vrijwilligers die zondag aangekomen waren. Omdat de meeste mensen in Nepal onze westerse namen niet uit kunnen spreken, werd ons allemaal een Nepalese naam gegeven. De mijne is Janaki, net als 1 van de goden die ze hier aanbidden.. Nadat onze namen vertaald waren naar het Nepalees, werden we ingezegend door de goden en kregen we een stip op ons hoofd en een sjaal om waarvan ik de naam niet meer weet. Het gaf me in ieder geval een superverwelkomend gevoel en ik vond het erg leuk om de andere vrijwilligers die net aangekomen waren, te leren kennen.

Dinsdag heb ik meer geleerd over de cultuur en de goden die ze hier aanbidden, wat echt super interessant was! Ze aanbidden hier meer dan 33 miljoen goden, maar erkennen dat er maar 1 GOD is en iedereen dezelfde GOD aanbid. Iedere god in Hindu stelt een soort onderwerp voor waarop ze kunnen focussen en Rajesh vertelde ons dat Hindu's zelden van geloof veranderen. Door te erkennen dat we allemaal dezelfde god aanbidden, maar via een andere weg heeft het geen zin om in 1 keer een ander pad in te slaan, het blijft immers dezelfde god. Als je als Hindu geboren bent dan is dat jouw weg naar de god in dit leven. Naast dit en vele andere verhalen over de goden die Rajesh graag met ons deelde, heb ik ook wat geleerd over de gebruiken in deze cultuur. Een daarvan is dat ze hier niet over spullen heen stappen, maar er altijd omheen lopen, anders brengt het ongeluk. Je mag bijvoorbeeld ook niet de onderkant van je voeten helemaal tonen, maar je zet je voeten op de grond of slaat ze in elkaar. Zo zijn er nog een aantal gekke gebruiken waar ik me erg over verwonderde, maar uiteraard ook respecteer.

Woensdag zijn we naar de Stupa gegaan, 1 van de grootste Bouddhistische tempels in Zuid-Azië, waar vele tibetanen, pelgrims, lokalen en touristen op afkomen. Bouddhisten lopen hier dag in, dag uit tegen de klok in om de stupa heen en zeggen hun mantra's. Bouddhisten hechten veel waarde aan bepaalde symbolen en nummers, dat is waarom je 1, 3 of 108 rondjes om de Stupa loopt. Zelfs aan de mantra's die ze opzeggen is een getal verbonden, waarvoor ze weer een ketting met kraaltjes gebruiken om de tel bij te houden. Allemaal vrij ingewikkeld voor mijn westerse brein, maar super indrukwekkend om te aanschouwen!

De mensen waarmee ik tegelijkertijd ben aangekomen zijn gedurende de introductieweek de hele tijd om me heen geweest. Ik moet zeggen dat ik me erg aan hen ben gaan hechten, met name aan Carolina een yogameesteres uit Colombia. Voordat ze hier op het project kwam heeft ze eerst in India rondgetrokken en daar haar Yoga certificaat behaald. Ze heeft een hele goede energie en uitstraling en ik denk dat ik deze mensen ontzettend ga missen als ik eenmaal op mijn project ben. Het huis waar ik nu verblijf is namelijk niet mijn eindstation want volgende week begint het echte werk. Dan ga ik naar het weeshuis om Engelse lessen te geven en de verzorgers te assisteren, maar daarover later meer.

Gisteren en vandaag waren ook hele fijne dagen. De ochtend begonnen we met een yogasessie, die diep van binnen iets in me losmaakte. Na de sessie voelde ik me helemaal warm en peaceful en ik denk dat ik vaker de dag zo ga beginnen met Carolina en Tova. Later kregen we een boodschappenlijstje in het Nepalees en moesten op de lokale markt alle artikelen weten te verkrijgen voor een bepaalde prijs. Dit was nog een hele opgave, omdat ze daar over het algemeen weinig Engels spreken en je alleen de lokale prijs krijgt, als je de Nepalese taal spreekt. We hebben vrij veel Nepalese lessen gehad gedurende de week, maar dit in de praktijk toepassen was lastiger dan ik dacht, al gaat het steeds beter!

Vandaag hebben we een lange weg afgelegd, de bergen in en het uitzicht was geweldig! Ik begin me hier steeds meer thuis te voelen en de weg naar de berg toe was super mooi. We liepen vlak langs allerlei koeien, geiten, eendjes en honden, er zijn vooral veel zwerfhonden. Ze zijn niet echt agressief, maar gisteren hadden we een voorval waarbij we de pizzarestjes aan 2 honden voerden die lief naast elkaar voor een huis lagen. Wat we niet verwacht hadden is dat de honden hier zo wild zijn dat ze elkaar aanvielen en zeer lelijk verwondden.. een leermomentje. Zo zijn er nog wel meer dingen die hier net even anders gaan dan thuis, maar daar zal ik binnenkort meer over vertellen. Nu ga ik naar de markt om mijn op maat gemaakte jurk op te halen. Foto's volgen snel :)

Almost!

Na vele maanden verlangd te hebben naar de tropische warmte van Kathmandu, is de reis dan bijna daar. Inmiddels ben ik helemaal verhuisd en woon ik alweer een aantal weken officieel bij mijn vader in huis, wat op zichzelf al een grote verandering is. De echte verandering moet echter nog komen en ik kn niet wachten tot het zover is.

Wanneer ik naar de eettafel gevuld met kleding en knutselmateriaal kijk, begint het bij me te dagen dat het moment van vertrek steeds dichterbij komt. Alle voorbereidingen zijn getroffen, alle oma's bezocht en de prikjes gezet. Het moeilijkste wordt denk ik het afscheid van vriendlief, maargoed het zijn natuurlijk maar 2 maandjes.

Ik hoop dat de reis spoedig verloopt en nog het meest hoop ik dat ik echt iets bij kan dragen aan het welzijn van de kids daar. Mocht iemand ervaring hebben met lesgeven aan kinderen in het buitenland.. tips zijn welkom!

Verder wil ik al mijn lieve vrienden en familie nog bedanken voor alle support en bijdrages die ze geleverd hebben. Foto's en ''echte'' verhalen volgen spoedig!

Zenuwen

Nog iets meer dan een maand en dan begin ik daadwerkelijk aan mijn avontuur. Het begint nu toch wel ontzettend te kriebelen, zeker als ik denk aan alle dingen die nog moeten gebeuren. Ik verbaas mezelf erover hoe snel de tijd ineens gaat, maar verheug me ontzettend.

Volgende maand is niet alleen de maand waarop ik naar Nepal ga, maar ook nog eens de eerste maand waarin ik niet meer in mijn eigen huisje vertoef. Het voelt allemaal nog een beetje onwennig, maar ik hunker ernaar om even uit de routine te stappen en me te begeven is deze nieuwe wonderwereld. Wat er gebeurd bij terugkomst dat is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar 1 ding weet ik zeker en dat is dat alles toch wel op zijn plaats valt.

We zijn bijna bij het volgende hoofdstuk aangekomen. Keep on reading.