Het voelt echt ontzettend raar om weer terug te vliegen naar Nederland. Nog 6 uurtjes en ik zit weer in het vliegtuig en nog 22 uur voordat ik mijn liefdes in mijn armen kan sluiten. Ik ben ontzettend opgewonden en ik vraag me af hoe het zal zijn om terug te keren naar Heemskerk nu ik geen eigen appartement meer heb. Ik zal Nepal missen, maar ben blij om terug te komen en weer lekker aan het werk te gaan bij THT!

De afgelopen week was geweldig! Toen ik terugkwam bij het weeshuis waren ze zo ontzettend blij dat hun grote zus Tihar met ze kwam vieren. Ik voelde me intens gelukkig toen ik hun blije gezichtjes weer zag. Het voelde als thuiskomen.

De trip met de dekens verliep smooth. Hermanta en ik hebben de dekens in Kathmandu gehaald en bovenop het dak van de bus vervoerd. Voordat we vertrokken besloot Clemence om met me mee te gaan naar het weeshuis im Panauti en daar te blijven voor 2 weken. Ik ben super enthousiast dat ze de week na mijn vertrek ook nog een vrijwilligster zullen hebben om hun lief en leed mee te delen en ook Clemence werd maandag hartelijk ontvangen door de kinderen.

De dekens die samen met ons veilig in Panauti waren aangekomen werden door Hermanta meegenomen naar het dorp en ik moet zeggen dat hij een hoop credit verdient heeft door me zo goed te helpen! Omdat het een lange reis was naar Panauti besloten we om de dekens dinsdag uit te delen aan de bewoners van Ralley aan wie beloofd waren dat ze er 1 zouden krijgen. Je kunt je dan ook voorstellen dat ik de dag erna stond te springen om naar ze toe te gaan en ze deze te verstrekken!

Vanaf het buspark in Panauti was het ongeveer anderhalf uur lopen langs een prachtige rivier die ons naar het dorp leidde en samen met Clemence en Hermanta ben ik rustig de berg opgegaan waar de dorpelingen ons al stonden op te wachten. Het was werkelijk verschrikkelijk om de ravage daar aan te zien en ik kan me haast niet voorstellen hoe het moet zijn om 's nachts, met een temperatuur van 8 °c, tussen de golfplaten te moeten slapen, naast de berg stenen wat ooit je huis was.

Ik ben zo blij dat ik de kans gekregen heb om iets voor deze mensen te betekenen en om de verwachtingsvolle, vriendelijke en uitendelijk dankbare gezichten van deze kinderen en ouders te mogen zien is een ontzettend mooie ervaring, al voelde ik me enigszins opgelaten door alle bekijks. Door dit kleine gebaar heb ik in ieder geval 15 kinderen een warmere nacht bezorgd en deze herinnering pakt niemand me ooit nog af.

Na het uitdelen van de dekens hebben Clemence en ik afscheid genomen van Hermanta en zijn we wedergekeerd naar het weeshuis en toen de kinderen thuiskwamen van school was Tihar eindelijk aangebroken. Op de eerste dag hebben Clemence en ik snoeppakketjes en bloemenkransen aangeschaft om 's avonds uit te delen aan de kinderen. Daarnaast heb ik voor alle kinderen een brief gemaakt waarin ik heb opgesomd waarom ze stuk voor stuk geweldige kinderen zijn en deze vastgebonden aan een briefje van 20 rupees. Na het eten kwamen alle kinderen namelijk naar onze kamer om een soort sintmaarten-achtig tafereel uit te voeren, door liedjes te zingen en de cadeaus in ontvangst te nemen. Het was tof om mee te maken hoe dit festival gevierd wordt en ik had het nergens anders willen meemaken dan in het weeshuis!

Op dag 2 was het de beurt van de broers om iets uit te delen en zodoende gingen we met zijn allen voor de deur van Himal staan om liedjes te zingen en kreeg iedereen wederom snoepgoed en geld. Na het eten en zingen zijn we de straat op gegaan om alle verlichtte huizen en groepen met zingendr kinderen waar te nemen. De sfeer was super en je kon de lichtjes niet alleen buiten, maar ook in de ogen van de kinderen zien!Dag 3 was de dag van de broers en zussen en na het ontbijt kregen de broertjes een 6-kleuren tika van de zussen en visa versa. Na de tika was er uiteraard een grootse lunch met allerlei Nepalse lekkernijen en werd er urenlang gedanst op typische Tihar songs.

De dag erna was helaas alweer mijn vertrek en het afscheid viel me gelukkig minder zwaar dan de vorige keer, aangezien ik de hele ceremonie heb vermeden door te zeggen dat ik mijn bus moest halen! Helemaal bepakt en beneden aangekomen verraste de buurman ons door te zeggen dat hij ons met de auto naar Kathmandu zou brengen en hiermee heb ik een rooftop-ride met een overvolle bus kunnen vermijden. Gelukkig maar, want door het aanhoudende gas- en benzineprobleem reden er amper bussen. Het begint hier echt een probleem te worden en ik leef mee met alle mensen die het almaar zwaarder krijgen doordat ze niet op hun werk kunnen komen en hierdoor veel geld mislopen.

Na 1 dag in Rajesh zijn huis te hebben verbleven ben ik inmiddels alweer een aantal uren aan het chillen in Thamel en heb ik nog 1 keer een ontzettend lekkere maaltijd gehad in restaurant Places. Mijn reis hier komt nu echt tot een einde. Het was top!