Mijn laatste week in Nepal is inmiddels alweer aangebroken en ook al kijk ik ontzettend uit naar het weerzien van alle vrienden, familie en vriendlief, ik moet zeggen dat het me zwaar valt om zometeen afscheid te nemen van dit bijzondere land.

De afgelopen week was er een vol nieuwe avonturen en ervaringen. Ik ben namelijk afgereisd naar een klein plaatsje genaamd Mathe (staat niet op de kaart), waar de Westerse invloeden ver te zoeken zijn. Om er te komen moesten we eerst de bus pakken vanaf Kathmandu naar Bonepa en vanaf daar een andere bus richting Mathe. De weg naar Mathe was buitengewoon en een ervaring op zich. Je bevind je tijdens zo'n tocht namelijk bovenop het dak van een bus die je over veel te smalle wegen rondom de bergen omhoog probeert te manouvreren. Een stuk rivier tussendoor wordt met het zelfde gemak overreden en een sterke maag is tijdens zo'n rit zeker een pre, aangezien het vergelijkbaar is met een anderhalf uur durende kameelrit. Daarentegen is het uitzicht zo grandioos dat het elke kuil, steen of blik op een afgrond zeker waard is. Het is het stukje ongerepte natuur dat me doet verlangen naar meer dagen hier en foto's kunnen amper weergeven wat er bovenop die bus allemaal aan je voorbij schiet.

Eenmaal aangekomen bij het eindstation in een plaatsje dat wederom niet op de kaart te vinden is, staat je nog een flinke hike van zo'n anderhalf uur omhoog te wachten. Het is een van de redenen waarom ik voor dit project gekozen heb, omdat ik zo hulp en trekken gelijk kon combineren. Het is een jungle van geluiden waarin ik me begeef en het enige jammere is dat je constant naar je voeten moet kijken om niet uit te glijden en zodoende veel uitzicht mist. Elke keer dat ik even stilstond om uit te hijgen, keek ik met een warm gevoel om me heen en genoot ik van de steeds dieper wordende dalen en variatie aan beplanting. Het geeft je kracht om door te lopen. Verder omhoog, nog niet wetend wat me te wachten stond in Mathe.

In mathe verbleef ik bij Lok (onze tourguide) en zijn verwelkomende familie. Het leven daar is primitief, maar knus en het huis is gemaakt van koeienstront, zand, keien en water. In de woonkamer liggen een aantal matten waarop je kunt zitten en inmiddels begin ik steeds bedrevener te worden in de kleermakerszit aangezien je vrijwel nergens in Nepal stoelen vindt. Er wordt gekookt op een eveneens van koeienstront gemaakte ophoging met houtvuur eronder en gedurende de hele dag wordt er gekookt en zit je dus in de rook. In de hoek van de woonkamer staat een geit te grazen van een baal stro die boven zijn kop is gehangen en de hond ligt altijd breeduit in de doorloop. Zo halverwege de geimproviseerde trap zit een gat in de muur waar moeders kip verblijft met haar 10 kuikens. Zo rond 5 uur worden deze kippies uit het gat gehaald om te eten en rond 8 uur 's avonds worden ze behendig weer in het gat gezet en toegestopt met een dekentje. Het bed dat ik deelde met Nadine was verrassend comfortabel en buiten de rook om, heb ik hier absoluut een goede nachtrust gehad! Onze gastmoeder sliep samen met Lok en zijn zus op een matje in de woonkamer en het feit dat ze hun bedden hebben afgestaan aan ons is typerend voor de gastvrijheid van Nepalese mensen. De douche - beter bekend als jungleshower - is een klein stukje lopen en bestaat uit een poeltje met daarboven een door de bergen schoongemaakt straaltje water, buiten in de natuur. Het was even wennen om met je toilettasje bergafwaarts te gaan naar een plek waar je ontbloot elk moment een local tegen kan komen, maar het water is heerlijk fris en het geeft ergens toch ook wel een kick om zo primitief te leven!

Nadat we de eerste dag volgegoten zijn met thee en heerlijk mochten uitrusten na de lange reis, vertrokken we op dag 2 gelijk na het onbijt richting de ingestorte school om te arbeiten. Om hier te komen had je eveneens een prachtige hike van een halfuurtje tussen de bergen en over de rivier heen. De school - die nu alleen nog bestaat uit onder zand bedolven stenen - bood voorheen plaats aan zo'n 80 kinderen. Gelukkig waren er tijdens het instorten geen kinderen meer in de school, al vond ik dat tijdens het opgraven van de grote keien, het een pijnlijk gezicht is om al de gesneuvelde schoolboeken tegen te komen. Het brengt je dichterbij een realistische voorstelling van zo'n heftige natuurramp en werken op deze plek gaf me een voldaan gevoel. Het werk zelf bestond eigenlijk alleen maar uit het opgraven en verplaatsen van stenen om de grond vrij te maken, zodat de nieuwe school gebouwd kan worden. Het was vrij arbeidsintensief werk, maar aan het einde van de dag heb je in ieder geval het gevoel dat je letterlijk en figuurlijk je steentje bijgedragen hebt! 3 dagen ben ik afgedaald naar deze plek voor het werk, om vervolgens na en lange dag werken de heuvel weer op te klimmen en te genieten van een welverdiende dal-bhat. Het liefst was ik nog een aantal dagen langer gebleven, maar gezien de flinke hike die ik liever niet alleen wou afleggen, heb ik besloten om vrijdag met de andere vrijwilligers terug te gaan naar Kathmandu. Ik heb immers nog een andere missie!

Vandaag is de dag waarop ik dekens ga aanschaffen om die uit te delen aan door de aardbeving getroffen gezinnen in Kavre. Eerst dacht ik erover na om dit te doen bij de gezinnen die terecht komen in de gevangenis van Kathmandu, aangezien het een verhaal is dat me erg geraakt heeft toen ik het hoorde. Het komt vaak voor dat vader wegvalt, moeder steelt om de kids te voeden, vervolgens wordt opgepakt en met kinderen en al in de gevangenis beland en dat de omstandigheden daar niet best zijn hoeg ik volgens mij niemand te vertellen. Zeker nu het een stuk kouder begint te worden in Nepal is het essentieel dat deze gezinnen zich warm weten te houden, vandaar dat ik hier graag mijn geld en energie in wilde stoppen. Ik heb allereerst Unicef benaderd, aangezien zij hier reeds bezig zijn met een project, maar ik kreeg helaas tot op heden geen antwoord dus besloot ik om ook te informeren bij mensen hier. Na overleg met een aantal locals ben ik erachter gekomen dat het erg moeilijk is om de gavangenis binnen te komen en als Ik de dekens af zou geven bij de gate dan zouden ze hoogstwaarschijnlijk niet bij de betreffende gezinnen belanden. De jongen (Hermanta) waarmee ik gesproken heb vertelde me over een plaatsje in Kavre dat zwaar getroffen is door de aardbeving, waar gezinnen wonen die deze dekens ook zeer goed kunnen gebruiken. Uiteindelijk heb ik dus besloten om me voor deze mensen in te zetten en Hermanta was zo vriendelijk om een lijst op te stellen van kinderen die binnen deze categorie vallen. Het wordt nog een hele klus om alle dekens op het dak van de bus naar Panauti te vervoeren, maar als ik hiermee 15 gezinnen even kan redden dan heb ik dat er uiteraard voor over! Na deze onderneming ga ik terug naar mijn broertjes en zusjes in het weeshuis om Tihar (het lichtjesfestival) met hun te vieren. Bij dit festival staan de broers en zussen centraal en er is me verteld dat alle straten en huizen versierd worden met een overload aan lichtjes. Ik ben erg benieuwd naar hun verraste koppies als ik straks terugkeer en ben blij dat ik mijn laatste dagen zo door kan brengen.

Foto's volgen snel! Heel veel liefs en tot over een week! Xx