Afgelopen maandag ben ik samen met 2 andere Nederlanders in het weeshuis aangekomen en voorgesteld aan de kinderen. Het weeshuis gelegen in Panauti biedt onderdak aan 5 jongens en 5 meisjes tussen de 6 en 18 jaar oud. De kinderen hier in het weeshuis zijn gewend aan vrijwilligers en vertelden dat vrijwel alle mensen die bij ze zijn geweest uit Nederland kwamen. Waarschijnlijk omdat Travel active de enige organisatie is die het vrijwilligerswerk hier aanbiedt. Introduceren was hier dus niet nodig, aangezien ze alle ins en outs van Nederland weten, papagaaitje leef je nog kunnen zingen en er een boekenkast vol met Roald Dahl boeken aanwezig is.

Panauti is een vrij klein dorp buiten het rumoerige en vieze Kathmandu. Mensen lopen hier zonder mondkapje en het uizicht dat ik heb is geweldig! Het weeshuis ligt tussen de bergen en rijstvelden en de mensen zijn erg vriendelijk.

De kinderen zijn super dankbaar dat we hier zijn en zien ons als een soort geleerden uit het beste land ter wereld. Ze noemen me sister en vragen bij alles wat ze doen toestemming aan ons. Waarschijnlijk hoort dat bij de Nepalese cultuur en getuigd het hier van respect, maar voor mij voelt het allemaal een beetje ongemakkelijk en onwennig. De inwoners van het dorp zijn niet erg gewend aan de westerlingen en staren je aan of beginnen te giechelen als je langsloopt. Een aantal maal heb ik moeders vanuit de verte geobserveerd terwijl ze hun kinderen aantikten en waarschijnlijk iets zeiden als 'zeg gedag!', want op het moment dat ik voorbij loop krijg ik regelmatig overenthousiaste Hello's te horen.

Bij aankomst 's maandags werd het schema doorgenomen en aangegeven dat we eventueel als aanvulling lessen kunnen geven op school. Het schema gaat als volgt:

06:00 - 07:30 karateles

07:30 - 08:30 een creatieve les door ons

08:30 - 09:30 ontbijt

09:30 - 10:00 klaarmaken voor school

10:00 - 16:00 school

16:00 - 17:00 kleine snack

17:00 - 18:00 extra engelse les door ons

18:00 - 20:00 huiswerk maken

20:00 - 21:00 eten en daarna gelijk slapen

Een vrij strak schema dus en ongeveer het omgekeerde van mijn schema thuis. Als ze hier naar karateles gaan dan zou ik normaliter net naar bed gaan in Holland, dus je kunt je voorstellen dat het nog even inkomen is.

Op dinsdag dacht ik na het ontbijt even boodschappen te halen en vervolgens mijn was te doen. Op de terugweg uit het dorp kwam ik de beheerder van het weeshuis tegen samen met Bram en Monique en hij zei me mee te komen naar de school om kennis te maken. De school was vlakbij en toen we eenmaal aangekomen waren, werd er iets in het Nepalees gepraat, gevraagd hoeveel lessen we zouden willen nemen en naar welke les de voorkeur uit gaat. Ik gaf aan dat ik op zich best 3 uurtjes Engels wil geven, maar dat ik graag even mee zou kijken met de lerares en dat was prima, aldus de directeur. 5 minuten later kreeg ik een papiertje in mijn handen geduwd met ongeveer 6 lessen erop en werd ik meegenomen naar een klas om de kindjes te ontmoeten. De kinderen zongen een liedje, de lerares zei 'she does introduction' liep weg en daar stond ik dan voor een klas met 25 leerlingen. Nou ben ik niet vies van een beetje improvisatie, maar dit was wel heel plotseling en er werd verwacht dat ik wel even 40 min. Vol kon lullen zonder boek. Na die eerste les ben ik teruggegaan naar de lerares en heb ik haar uitdrukkelijk gevraagd om voor te doen hoe ze lesgeeft en dit deed ze dan ook, al liep ze na een kwartier opnieuw weg en liet ze het aan mij over. In eerste instantie vond ik het erg onbeschoft en maar een vreemde bedoeling, maar later vertelde een van de wat oudere jongens in het weeshuis hoe dat waarschijnlijk zo gegaan is. De leraren zijn hier volgens hem namelijk niet goed en denken dat wij westerlingen (waarschijnlijk door ons goede Engelse accent) 30x slimmer zijn en beter lesgeven dan zij. Ze zijn dus enigszins beschaamd om les te geven waar wij bij zijn en laten het liever over aan ons genialen.

Uiteindelijk heb ik 1 van de leerlingen maar gevraagd om zijn lesboek, zodat ik me enigszins kon voorbereiden. Ook ben ik naar de directeur gegaan en heb ik gezegd dat ik maar 3 uur wil lesgeven, zodat ik kan mediteren in de middag. Het rooster is aangepast en vandaag ging al een stuk soepeler, maar het is wel echt nog even inkomen! De manier van omgang is hier gewoon wat anders en ik hoop dat ik mijn draai hier ga vinden. Ik zal namelijk 5 tot 7 weken hier in het weeshuis verblijven.

Ik ben erg blij dat ik er in ieder geval niet alleen voor sta en Bram en Monique in hetzelfse schuitje zitten als ik. Dan kun je ten minste nog het een en ander met elkaar delen en bespreken. Een beetje gemengde gevoelens dus op het moment, maar het beste beentje staat voor en ik ga mijn uiterste best doen om het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken en de kinderen zo goed mogelijk les te geven. Voor nu een hele dikke kus uit Nepal en ik ga proberen snel weer te schrijven!