Het is inmiddels al weer enige tijd geleden dat ik voor het laatst geschreven heb en ik moet toegeven dat de weken ineens voorbij vliegen! Ik ben aanbeland in mijn 5e week in Nepal en de 4e week in het weeshuis. Afgelopen weekend ben ik even teruggegaan naar het toeristische gedeelte van Kathmandu, Thamel genaamd. Hier heb ik voor het eerst sinds tijden weer kunnen genieten van een overheerlijke kop koffie en een bordje yoghurt met muesli en vers fruit. Je kunt je haast niet voorstellen hoe erg ik daarnaar had uitgekeken, aangezien er verder in Nepal vrijwel nergens goede koffie of goede yoghurt te vinden is! Ik heb dan ook met volle teugen genoten van mijn vrije weekend en mezelf goed verwend.

Voor de kinderen heb ik het eea aan materialen gehaald waarmee ze zich de aankomende weken kunnen vermaken. Het grote festival Dashain is namelijk aangebroken en de kinderen zijn nu 10 tot 15 dagen vrij van school. In eerste instantie was het de bedoeling dat alle kinderen hun overgebleven familieleden zouden opzoeken, omdat Himal het belangrijk vind dat de kinderen in ieder geval 1x per jaar een festival bij familie doorbrengen. Helaas is er door het aanhoudende gas en bezine tekort geen mogelijkheid om de kinderen te vervoeren. Het begint inmiddels best een probleem te worden in Nepal en veel mensen zijn ontevreden, zeker omdat ze nu naar familie willen tijdens Dashain. Voor ons betekent het tot op heden alleen dat we nu moeten koken op vuur en afgelopen weekend op het dak van de bus moesten afreizen naar Kathmandu, gezien de grote overbezetting van de bussen. Het was een avontuur op zich, maar ik heb heerlijk genoten van de wind door mijn haren en tijdens de trip van een uur heb ik leuke leuke mensen ontmoet en een prachtig uitzicht gehad! Ik hoop vooral voor de locals dat het probleem snel opgelost wordt, zodat ze hun dagelijkse bezigheden zonder zorgen kunnen voortzetten, maar niemand weet wanneer er weer aangekeverd kan wordwn vanuit India. Ik ben blij dat weop dit moment iig samen Dashain aan het vieren zijn en ik heb absoluut niks te klagen!

Dashain is een vleesfestival waarbij er puja voor de goden wordt gedaan en veel dieren geslacht worden voor offering en uiteraard om zelf te eten. Het allerbelangrijkste is dat je deze dagen met je familie deelt en dat de god van kracht vereerd wordt en de oudste van het gezin de anderen kracht toewenst door het geven van tika (een tika is de rode stip die op je voorhoofd wordt gedrukt met de duim). Gisteren was de grote ceremonie en ik moet zeggen dat het een buitengewoon indrukwekkend evenement is. Iedereen doft zich op in hun mooiste outfit en er wordt een soort altaar gemaakt voor de goden waar bloemen, wierrook, vruchten rijst en soms een kleine hoeveelheid vlees wordt neergezet voor de goden. Daarnaast krijgt iedereen een klein geschenk terwijl de oudste je kracht toewenst en tika geeft. In ons geval bestond dat geschenk uit een bloem, een stuk appel en 20 rupees en na de ceremonie wordt er uitgebreid gegeten. Ik voelde me vereerd om aan dit alles deel te mogen nemen en ik krijg ook sterk het gevoel dat ik echt ben opgenomen binnen dit gezin. De enige keerzijde van dit festival was voor mij het punt waarop een varken al krijsend door 5 man door dr rijstveldrn werd gesleurd. Het dier was zich duidelijk bewust van zijn naderende dood en zijn geluid liet me bijna in tranen. Ook vele geiten en kippen worden hier (na op het dak van de bus te zijn vervoerd) gewoon langs de weg geslacht. Het is niet om aan te zien! Ik heb dan ook besloten om slechts 1 of 2 keer in de week vlees te gaan eten, aangezien ik de afgelopen weken niet anders gedaan heb.

De weken hiervoor bestonden verder voornamelijk uit het bedenken van Engelse conversatielessen en creatieve lessen voor de kinderen. Het schonk me groot plezier om bij te mogen dragen aan de ontwikkeling van deze kinderen en Bram en ik hebben zoveel mogelijk onderwerpen geprobeerd aan te snijden en de kinderen vooral de gelegenheid gegeven om vragen aan ons te stellen. In de middag viel er echter een groot gat voor Bram en mij, doordat we geen lessen meer op school geven, maar de kinderen dan wel hun lessen volgen. Het gaf ons tijd om de lessen goed voor te bereiden, maar het gaf me ook het gevoel dat ik mezelf een stuk nuttiger had kunnen maken. Zodoende heb ik er vaak over nagedacht om eventueel nog een ander project te doen zoals het restaureren van een school in een ander dorp, maar toen ik hoorde dat er eigenlijk teveel vrijwilligers op dat project zaten en de blije koppies van die kinderen zag, heb ik toch besloten hier te blijven. Afgelopen weekend in Thamel heb ik dit nog eens met mijn lieve vriendin Carolina besproken, me name mijn gevoel over hoe ik me eventueel nuttiger had kunnen maken en dat het me dwars zat. Haar lieve geruststellende woorden gaven me aan dat het soms niet direct zichtbaat is wat je doet voor de buitenwereld, maar op het moment dat je belangenloos liefde geeft aan kinderen zonder ouders, dit meer waard is dan ik denk. Hopelijk heeft ze gelijk.

Deze week was in ieder geval bevredigend, omdat ik nu de hele dag met de kinderen heb en echt alle aandacht aan ze kan geven. Voorheen hadden ze zoveel huiswerk dat er haast geen tijd overbleef om echt dingen te ondernemen, maar nu kijken we dvd's spelen we spelletjes en bespreken we onze toekomstdromen en gebruiken. Ik zie er tegenop om volgende week vrijdag afscheid te nemen van de kinderen, maar het lijkt me goed om meer van Nepal te verkennen aangezien de daaropvolgende weken mijn laatste 2 zijn. De buurvrouw heeft me aanbevolen om Pokhara te bezoeken en ik denk erover na om dit te combineten met een trekking door de Himalaya. Een grote uitdaging die ik eigenlijk ontzettend graag aan wil gaan. Ik ben van plan volgende week met Rajesh te bespreken wat de mogelijkheden en kosten zijn en aan de hand daarvan te beslissen waar ik de laatste 2 weken door ga brengen. Ik laat het jullie weten als ik eruit ben! Xx