Het is zondag en vandaag ben ik officieel een week in het weeshuis. Zoals ik in het verhaal hiervoor al vertelde, had ik nog een beetje gemengde gevoelens over het lesgeven en na lang wikken en wegen heb ik besloten om daarmee te stoppen. Ik merkte dat ik gewoon niet ervaren genoeg was om een klas van 25 kinderen stil te krijgen en ze zagen me meer als een soort animatieteam dan een leerkracht. In de ochtend ging ik met tegenzin naar de school toe en toen ik zag dat de kinderen het huiswerk niet maakten en niet opletten, besefte ik dat dit voor geen van beide goed uitwerkte. Ik kreeg namelijk niet echt het gevoel dat ze iets van me leerde en ik wil daar niet alleen staan, omdat de leraren denken dat wij alles kunnen.

Nu ik besloten heb om niet meer les te geven op de school en al mijn aandacht te besteden aan de kinderen hier, is er echt een last van mijn schouders afgevallen. De kinderen hier in het weeshuis gedragen zich voorbeeldig en nu heb ik meer tijd om goede lessen voor hun te bedenken. In de praktijk blijkt het gat van 6 vrije uren in de middag toch best groot te zijn en het is gemakkelijk om in de oude routine te vervallen en gebruik te maken van de wifi. Puzzels maken in mijn puzzelboek, yatzee spelen met Bram en Moniek en kijken naar de mooie bergen om me heen, zijn samen met het bezoeken van de lokale supermarkt (op zoek naar iets met vezels en suiker) op dit moment mijn voornaamste tijdverdrijf. Als dat allemaal gedaan is, scroll ik een langs alle facebook berichten, lees ik in mijn boek en doe ik wat oefeningen op de yogamat. Gisteren heb ik ongeveer 4 uur over mijn was van 2 weken gedaan, wat opzich een hele dagvullendr opgave was, maar toch heb ik het gevoel dat ik niet alles eruit haal. Ik heb het gevoel dat ik meer mijn capaciteiten moet benutten en de wereld een beetje beter moet maken I.p.v. lekker te chillen. Ik vraag me af hoe ik mezelf hier nuttiger kan maken en of het uberhaupt wel realistisch is om te denken dat ik hier iets kan veranderen.

De mensen lijken over het algemeen vrij content met het leven dar ze leiden en in zekere zin verschilt het niet heel veel van thuis. Oké, het leven is hier een stuk minder luxe en een srofzuiger, wasmachine, of vaatwasser is hier ver te bekennen. Daarentegen vraag ik me af of het nou werkelijk zoveel beter is om jezelf te voorzien van dure apparaten, zodat je meer tijd over houdt om.. wàt eigenlijk te doen? Maakt al die luxe mensen niet lui en juist moedeloos? Als ik denk aan al die huismoeders die gedurende de hele dag een beetje aan het facebooken zijn, in de action zoeken naar meer troep die ze niet nodig hebben, roddelen over en met elkaar op het schoolplein en klagen over hoe zwaar ze het hebben, dan vraag ik me af wat nou echt beter is. Kinderen hier doen samen (zonder te zeuren) alles wat een gemiddelde huismoeder ook doet en ze lijken me echt een stuk gelukkiger. Maargoed, ik dwaal af.. en wat weet ik er ook eigenlijk van.

Ik was gebleven bij de hulp die ik hier eventueel nog zou kunnen bieden en dit is iets waar ik echt over tob. Ik heb er inmiddels al een tijdje over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat het leven hier helemaal nog niet zo slecht is. De kinderen vermaken zich prima samen en genieten van de kleine dingen die het leven ze biedt. Ze zijn dankbaar en beleefd.Ik had bijvoorbeeld een aantal schriften, potloden en zelgemaakte memory meegebracht en ik was van plan om dit gewoon in de knutselkast te zetten en tegen Himal te zeggen dat ze dit mee naar school konden nemen oid. Op de dag dat ik het vanuit mijn kamer had meegebracht om de memory te spelen, hadden de kleine boefjes de spellen echter al gespot in mijn openstaande rugzak en vroegen ze me 'sister, what is that?' Toen ik zei dat het voor hun was, maar dat ze eerlijk moesten delen, werd iedereen er enthousiast bijgehaald en ik kon aan hun koppies zien dat ze er echt blij mee waren! Ze bedankten me wel 5x en gingen er gelijk een mooi plekje voor uitzoeken. Het gaat hier allemaal om het gebaar en ik merk aan de kinderen dat ze vooral verlangen naar een beetje aandacht en gezelligheid en die geef ik ze uiteraard met alle liefde.

Wat ik verder nog kan doen hier, daar moet ik even over nadenken. Ik wou in eerste instantie al mijn kleren hier achterlaten, maar kleren hebben deze kinderen volgens mij genoeg. In Kathmandu zag ik langs de weg een kamp van mensen die door de aardbeving geen huis meer hebben, dus wellicht dat mijn kleren daar beter van pas komen. Verder zijn de kinderen hier over 2 weken vanaf nu voor 10 dagen vrij en gaan ze naar verre familieleden. Het huis zal dan leeg zijn en ik zit erover na te denken om dan ook richting Kathmandu te gaan. Een aantal andere vrijwilligers zijn momenteel aan het werk in een dorp en herbouwen daar de lokale school. Het lijkt me super tof om daar nog aan de slag te gaan en echt de handjes uit de mouwen te steken. Ik weet niet zeker of de werkzaamheden daar tijdens deze 10 feestdagen worden voortgezet, maar anders kan ik er altijd nog voor kiezen om 1 week te gaan trekken in de bergen met een gids. Ik denk dat ik hierover nog even met Rajesh ga zitten om te kijken naar de mogelijkheden. Ik ben benieuwd wat de aankomende 6 weken me zullen brengen en kan niet wachten om meer te vertellen. Dikke kus uit Nepal!